Dönme Dolap ve Sığınak

  Onaylanmak ve yargılanmak, sonsuz bir dönme dolapta yükselip alçalmak gibi biraz. Bizi mod olarak uçlarda deneyimlere sürükleyen bu kısır sistem, aslında yol almamızla hiç ilgilenmiyor. Dönme dolap için önemli olan içindekilerin hissettiklerinden bağımsız olarak aynı yerde dönmeye devam etmesi neticede. Dolap döndükçe sistem işliyor; yeterli (mi?).

 Yaptığımız ve yapmadığımız neredeyse her şey görünür oldukça bu sisteme bir şekilde yakalanıyoruz. Görünür olan her şey başkaları tarafından da yoruma açık bir hale geliyor. En kişisel kararlarımız bile böylece başkalarının onayına ya da yargısına maruz kalıyor. Bundan kurtulmak belki bir ütopyada mümkün, ama bu dünyada belli ki değil. Bunu kurtulunması gereken bir şey olarak görmeyip onay ve yargılar karşısında nötr kalabilmek, yükselip alçalmamak belki tek çözüm. Ancak bu noktaya varabilmek de bir yetenek ya da keşifle, bir anda mümkün olmuyor; pratik ve zaman gerektiriyor. 

 Madem sistemden kesin bir çıkış yok, o zaman küçük molalar sayesinde sistemin yoruculuğu ile aramıza mesafe koymayı başarabiliriz belki. Yaptığımız ve yapmadığımız şeylerin görünür olmadığı ufak zaman dilimleri yaratabiliriz kendimize. Oma Journal, özellikle gizlenecek şeyler yazmak için değil, insanın kendiyle olan diyaloglarına, onaylanma motivasyonu ya da yargılanma korkusundan uzak, gerçek bir sığınak sağlamak için ortaya çıktı. Sığınaklar hepimizin ihtiyacı. Sığınakların sayısı arttıkça, hayat da sanki daha anlamlı.